De Coronacrisis, wat een gekke tijd

Door Ilse. Mijn gedachten zitten de laatste tijd veel bij de Coronacrisis, wat is het toch een verschrikkelijke tijd. Voor de één net iets heftiger dan voor de ander, maar op de één of andere manier raakt het iedereen. Eigenlijk wilde ik er niet over schrijven, maar aangezien ik al vijf weken thuis zit omdat er gewoonweg geen werk voor mij is, kom ik er niet langer onderuit.

Kaartjes voor opa’s en oma’s

De eerste weken van de sluiting van scholen en kinderopvang was ik nog aan het werk bij mijn vorige werk, op de BSO dus. Ik heb toen samen met de kinderen die nog wel kwamen (kinderen van ouders met een vitaal beroep) nagedacht over wat we konden doen om mensen die eenzaam zijn in deze tijd een hart onder de riem te steken. Samen met deze kinderen ben ik kaartjes gaan maken voor hun eigen opa’s en oma’s. Dit idee kwam van de kinderen zelf af, omdat zij hun opa en oma zo miste en wisten dat dit wederzijds was. Hoe de opa’s en oma’s gereageerd hebben, weet ik helaas niet. Omdat ik toen al weg was bij deze BSO.

Geen afscheid kunnen nemen

En dan kom ik bij het volgende punt. Ik was zomaar, plotseling, ineens weg. Ik kon geen afscheid nemen van de kinderen en zij niet van mij. En dat vond ik toch wel heftig, aangezien we toch een aantal jaar veel gedeeld hebben en ik een zeer goede band heb opgebouwd met de kinderen. Gelukkig heb ik afgesproken met mijn collega’s dat zodra het weer mag en kan, ik zo snel mogelijk een keertje terugga om iedereen alsnog gedag te kunnen zeggen.

Lees ook; ‘wat doet het Coronavirus met mij als pedagogisch medewerker?’

Klik hier

Geen hinder ervaren

Toen was ik een paar weken vrij vanwege onze verhuizing. We mogen van geluk spreken dat wij tijdens het klussen en verhuizen geen hinder hebben ervaren van de Coronacrisis. Het enige wat we merkte, is dat er weinig tot geen mensen langskwamen om te kijken hoe het gaat met ons huisje. Maar ja, dat hoort nu eenmaal bij deze tijd en hier hebben wij uiteraard alleen maar respect voor. Zodra alle narigheid voorbij is, geven wij een groot housewarming-feest en dan halen we alles gewoon in! Voor nu is het, het belangrijkst dat iedereen zich gewoon aan de afspraken en regels houdt.

Volledig thuis zitten

Wat wel pech is voor mij, is dat ik nog niet kan beginnen bij mijn nieuwe werk (het kinderdagverblijf). Ook deze is uiteraard gesloten en aangezien ik net te laat was met het ondertekenen van mijn contract, heb ik hier nog geen recht om te beginnen. Dus toen de verhuizing erop zat, zat ik volledig thuis. Ergens voelde het wel als een geluk bij een ongeluk. Ik had nu namelijk volledig de tijd om mijn te focussen om de inrichting en decoratie van het huis en gelegenheid om bij te komen. Maar het was ook erg onzeker, want het was niet helemaal duidelijk of ik überhaupt nog wel een contract zou krijgen. Gelukkig heb ik vorige week wel gewoon groen licht gekregen en kan ook ik gewoon op 11 mei weer starten bij het kinderdagverblijf. Dat is toch wel een opluchting, want een nieuwe baan heb je niet zomaar gevonden in deze tijd.

Vanaf maandag 11 mei zal ik dus ook weer meer blogs gaan schrijven en knutsels posten op Instagram (@juf.ilse.insta), omdat ik dan weer genoeg heb om te delen.
Voor nu wens ik iedereen nog veel sterkte en kracht de komende tijd. Blijf gezond!