De zwaaien met je onderbroek zwaaien met je hemd methode
Door Saskia. Er zullen nu vast mensen zijn waarvan de wenkbrauwen omhoog schieten bij het lezen van deze titel, maar geen paniek… ik ga het uitleggen. Sinds een jaar of tien werk ik met veel plezier op ons kinderdagverblijf. Ik heb in die jaren gemerkt dat sommige peuters het toch wel moeilijk vinden om afscheid te nemen van mama of papa. De redenen kunnen divers zijn, maar vaak is het zo dat de peuter op dat moment liever bij paps of mams willen blijven. Wij snappen dat best. Peuter zijn ook mensen en net als wij, als wij ergens geen zin in hebben, we moeten toch, dan zouden we ook het liefst de kont tegen de krib gooien.
Maar wij hebben al geleerd om ons te beheersen en ons neer te leggen bij iets dat moet. Peuters nog niet natuurlijk, dus reageren lekker tegendraads, boos en/of verdrietig. Wij, als leidsters gooien dan de hele trukendoos open. We leven mee, stellen gerust dat papa of mama hem/haar toch echt weer komt ophalen, vragen aan de peuter waar hij/zij wil spelen of met wie. We vragen aan de peuter of hij/zij even met jou een boekje wil lezen. We proberen de peuter ook af te leiden. Soms werkt één van die dingen, maar soms ook helemaal niet. En dan… tover ik mijn laatste redmiddel tevoorschijn: Humor!
Peuters hebben ook enorm goed gevoel voor humor!
Er is een ouder liedje van Annie M.G. Schmidt over schipbreukelingen die aangespoeld zijn op een onbewoond eiland. Om de aandacht te trekken van een schip in de verte, een vliegtuig aan de horizon en een helikopter gaan ze zwaaien met hun onderbroek, zwaaien met hun hemd! En precies dat stukje uit het liedje gebruik ik om de ‘mindset’ (om even een modern woord te gebruiken) van de peuter-die-er-geen-zin-in-heeft, te veranderen.
Hoe gaat dat dan in z’n werk, vragen jullie je misschien af. Ik zeg tegen de peuter: ”Geef papa of mama nog maar een héééle dikke knuffel en kus voor ze naar het werk gaan. En dan gaan we zingen “Zwaaien met je onderbroek, zwaaien met je hemd.“ Er verschijnt vaak een ondeugende lach op het gezicht van de peuter want dat is toch wel heel gek om te zwaaien met je onderbroek en hemd.
En dit wordt vaak ook niet onder stoelen of banken gestoken dus dikwijls reageert de peuter met: “NEEE, dat kan toch helemaal niet! Het ijs is dan vaak wel gebroken en vervolgens gaan we met de peuter naar de hal om papa of mama op een normale manier uit te zwaaien.
En dat deze passage van het liedje impact heeft op de kinderen werd me laatst nog even door een moeder verteld. Haar dochter had thuis op het bed gestaan al zwaaiend met haar onderbroek in de hand terwijl ze aan het zingen was: “Zwaaien met je onderbroek, zwaaien met je hemd!” Gelukkig hebben onze ouders ook veel gevoel voor humor!
Deel dit stuk