“Dikke piemel”
Anoniem. Nou hier gaat die dan. Mijn eerste blog, vlog of hoe dat tegenwoordig dan ook heet. Ik zal het kindje voor de vorm even Dickie noemen. Dat is natuurlijk niet zijn echte naam, maar met de AVG kan je alleen nog maar cryptisch te werk gaan.
Dickie is dus een jongetje van net 2 jaar. Een echte boef. Zijn mooie blonde krullen van zijn altijd net gewassen haar, prijken super schattig op zijn hoofdje. Gekleed in polo met instappers, een echt kakkertje. Maar uber cute. Dickie heeft een nieuw woord “dikke piemel”. En vermeld dit dan ook maar al te graag zodra hij een voet over de drempel zet. Of hij dat ook op de heen weg in de auto al enthousiast uit, geen idee. Mama en papa vinden het maar wat schattig dat Dickie dit vleeswaren al goed kan benoemen en lijken het daarbij bijna te prijzen. Zet je bijna aan het denken hoe de conversaties thuis zijn en zou ik best een keer een vlieg op de muur willen zijn. Anyway op de groep gaat het enthousiaste benoemen verder. Uitleg aan de andere kinderen door zijn broek steeds naar beneden te doen zodat de andere kindjes ook echt weten welk gedeelte bij de benaming hoort, is dan ook bijna onvermijdelijk. Een reserve tuinbroekje doet dan ineens wonderen. Natuurlijk grijpen wij in. Maar wanneer grijp je in? Natuurlijk NA het uiten van deze kreet. Dan ben je dus al feitelijk te laat. Dickie krijgt veelvuldig een mooi plekje op de time out stoel en gaat daarna weer vrolijk zijn weg (al dan wel niet met zijn broek op zijn enkels). Het was dan ook een kwestie van tijd voor ook de andere kindjes “dikke piemel” riepen.
Gesprek met de ouders van Dickie liep niet uit op gewenst resultaat gezien het aaibaarheid gehalte van hun zoon de nieuwe kreet in hun ogen als iets quote “boefig” of “zo schattig” word bestempeld. Helaas zijn de overige kinderen het woord bij het naar huis gaan niet vergeten en wordt het woord “dikke piemel” samen met het nieuw geleerde kinderliedje thuis uit volle borst gezongen. Het zal dan ook niet verbazen dat de mailtjes, appjes en “als ik iets voor u kan doen, hoor ik het graag” slogan van de elektronische handtekening heel letterlijk wordt genomen als ouders spontaan voor je kantoordeur staan om aan te geven dat “dikke piemel” echt niet kan en zij dit niet wenselijk achten voor hun kroost. Wij blijven dus in gesprek met Dickie en leggen uit dat “dikke piemel” zeggen echt niet netjes is. Dickie lijkt de laatste dagen onze boodschap eindelijk te hebben opgepakt (soort van) want bij binnenkomst brult hij al:
“Hoi juffie (ja dat mag bij ons) vandaag ga ik GEEN dikke piemel zeggen!!! Dikke piemel zeggen is NIET netjes. Dus kindjes mogen geen dikke piemel meer zeggen, toch juf????”
Kijkt je aan met zijn grote blauwe knallers en blond krullen.
Deel dit stuk