Verhuizen en afscheid nemen van de kinderen
Door Ilse. Al 5,5 half jaar heb ik een relatie met Tim, een jongen die aan de andere kant van het land woont. Al heel lang weet ik daarom dat wanneer wij willen gaan samenwonen, ik naar de andere kant van Nederland zal mogen verhuizen. Over een paar weekjes is het dan eindelijk zo ver. Ik heb de meeste spullen al gepakt, alle meubels besteld en alles geregeld. Maar er is één dingetje wat niet zo makkelijk is voor mij, ik zal moeten afscheid nemen van alle kinderen waar ik op dit moment mee werk (zowel op de BSO, als op school). Dit zijn er 115 in totaal en ik vind het helemaal niks!
Afscheid nemen
Het blijft gewoon een dubbel gevoel. Ik ga samenwonen met de allerliefste jongen die ik ken, zal hem niet meer constant de hele week hoeven te missen. En niet te vergeten, ik heb straks gewoon mijn eigen huisje! Ben druk bezig met spulletjes verzamelen, heerlijk om te doen. Dit vooruitzicht maakt me dolgelukkig.
Maar ik heb het super naar mijn zin op mijn huidige werkplekken, fijne collega’s, leuke kinderen. En de combinatie onderwijsassistent/pedagogisch medewerker is echt ideaal voor mij. Normaal gesproken zou ik echt niet zomaar weggaan, maar het is meer dan een uur rijden naar mijn nieuwe woonplaats. Dus hier gewoon blijven werken is helaas geen optie voor mij. Ik moet dus afscheid gaan nemen en hoe dichterbij het komt, hoe moeilijker ik het vind.
Het is wel een groot voordeel dat ik al een nieuwe baan heb gevonden. Hier werk ik ook al één dag in de week (zie mijn vorige blog), dus ik weet al wel waar ik terecht ga komen over een paar weken. Dat is een fijn vooruitzicht.
Persoonlijk kaartje
Omdat ik toch met alle kinderen een duidelijke band heb opgebouwd, heb ik voor alle kinderen een persoonlijk kaartje geschreven. Hier ben ik maar ruim op tijd mee begonnen. ? Ik vind het belangrijk dat de kinderen iets persoonlijks krijgen, zodat ze weten dat ik hen niet zomaar vergeet!
Ook voor mijn directe collega’s heb ik een kaart geschreven. Schrijven gaat me net iets beter af dan praten, vooral als er gevoelens bij komen kijken. En ik wil mijn collega’s heel erg bedanken voor de afgelopen jaren.
Vooral mijn collega’s van de BSO wil ik bedanken, omdat ik daar een grote persoonlijke ontwikkeling heb doorgemaakt. Ik ben van mezelf best verlegen en op de BSO móest ik op ouders afstappen voor een overdracht en móest ik 10-minutengesprekken voeren. Verder had ik op de BSO ineens veel grotere verantwoordelijkheden dan voorheen. Allemaal dingen die op het begin erg spannend waren voor mij, maar waarbij ik toch heb doorgezet en mezelf heb kunnen ontwikkelen tot wie ik nu ben. Ik ben mijn leidinggevende en collega’s zo dankbaar dat zij mij deze kans hebben gegeven.
Wat ik het meest zal misschien aan het werken op school en op een BSO is de (serieuze) gesprekken die je met de kinderen kunt voeren. Hoe ouder de kinderen worden, hoe beter zij weten waar ze over praten en dat vind ik heel boeiend.
Maar ik heb heel veel zin in mijn nieuwe werk, ook daar zal ik vast weer genoeg nieuwe ervaringen op doen!
Deel dit stuk